... او نباید از تشنگی بچه ها باخبر شود، او علمدار لشکر است و پشت و پناه برادر، او اگر دلش بلرزد، طنین زلزله در کائنات می پیچد. او اگر از  تشنگی بچه های حسین باخبر شود، آنی طاقت نمی آورد، خود را به آب و آتش می زند تا ریشه عطش را در جهان بخشکاند.

او تاب دیدن اشک بچه ها را ندارد. او در مقابل گریه های رقیه دوام نمی آورد. لزومی ندارد که سکینه از او چیزی بخواهد. او خواستنش را از نگاه سکینه درمی یابد. او کسی نیست که بتواند در مقابل نگاه سکینه بی تفاوت بماند. سکینه فقط کافی است که لب به خواستن آب، تَر کند؛ او تمام دریاهای عالم را به پایش می ریزد.

ولی مگر چقدر می شود به تسلای کودک نشست.

نه، نه، نه، عباس نباید لبهای به خشکی نشسته سکینه را ببیند. نگاه عباس نباید با نگاه سکینه تلاقی کند. عباس جانش را بر سر این نگاه می گذارد و روحش را به پای این نگاه می ریزد و بی عباس ... نه ...، زندگی بدون آب ممکن تر است تا بدون عباس. عباس، دل آرام عرصه زندگی است، آرام جان برادر است.

حیات، بدون عباس بی معناست و زندگی بدون ابوالفضل، میان تهی است و آسمان و زمین، بی قمر بنی هاشم، تاریک و ظلمانی است.

نه، نه، عباس نباید از تشنگی بچه ها باخبر شود. این تنها راز عالم هستی است که باید از او مخفی بماند. اما مگر او با گفتن و شنیدن، خبردار می شود؟! دل او آیینه آفرینش است. و آیینه، تصویر خویش را انتخاب نمی کند.

... مگر نه وقتی تو از دلت گذشت که «چه علمدار خوبی دارد برادرم!» شنیدی که : «من نه برادر، که خدمتگزار حسینم و زندگی ام در بندگی حسین معنا می شود.»

آری، دل عباس به آسمان آبی و بی ابر می ماند. پرواز هیچ پرنده خیالی در نظرگاه دلش مخفی نمی ماند.

چگونه می توان رازی به این عظمت را از عباس مخفی کرد؟!

همیشه خدا، انگار نبض عباس با عطش حسین می زده است. انگار پیش از آنکه لب  و دهان حسین، تشنگی را احساس کند، قلب عباس، از آن خبر می داده است.

اکنون که روز تشنگی است، چگونه ممکن است او از عطش حسین و بچه های جبهه حسین بی خبر بماند؟!

بی خبر نمی ماند. بی خبر نمانده است. همین خبر است که او را از صبح مثل مرغ سر کنده کرده است. همین خبر است که او را میان خیمه و میدان، هاجر وار به سعی و هروله واداشته است.

... هُرم عطش بچه ها، او را از کناره خیمه کنده است و به محضر امام کشانده است تا از او رخصت بگیرد و برای آوردن آب، دل به دریای دشمن بزند. اما به آنجه که رسیده است و تنهایی امام را در مقابل این سپاه عظیم دیده است، طاقت نیاورده است و تقاضای خویش را فروخورده و بازگشته است.

بار دیگر وقتی کودکان را دیده است که پیراهنهای خود را بالا زده اند و شکم به رطوبت جای مشک پیشین سپرده اند، تا هُرم تشنگی را فرو بنشانند، بار دیگر وقتی ...

... اما در این سعی آخر میان خیمه و میدان، کاری شده است که دل او را یکدله کرده است.

سکینه، سکینه، سکینه، اینجا همان جاست که جاده های محبت به هم می رسد. عشقهای مختلف به هم گره می خورد و یکی می شود. عشق او به حسین و عشق او به بچه ها در سکینه با هم تلاقی می کند.

چه گذشته است میان سکینه و عباس که عباس ادب، عباس معرفت، عباس مأموم، عباس خضوع، پیش روی امام ایستاده است و گفته است: « آقا! تابم تمام شده است.» و آقا رخصت داده است.

خب اگر آقا رخصت داده است پس چرا نمی روی عباس! اینجا، حول و حوش خیمه زنیب چه می کنی؟ عمر من! عباس! تو را به این جان نیم سوخته چه کار؟ آمده ای که داغ مرا تازه کنی؟ آمده ای که دلم را بسوزانی؟ جانم را به آتش بکشی؟ تو خود جان منی عباس! برو و اختضار مرا اینقدر طولانی نکن.

رخصت از من چه می طلبی عباس! تو کجا دیده ای که من نه بالای حرف حسین، که همطراز حرف حسین، حرفی گفته باشم؟ تو کجا دیده ای که دلم غیر از حسین به امام دیگری اقتدا کند؟

عباس من! تو خود معلم عشقی! امتحان چه را پس می دهی؟

بارها گفته ام که خدا اگر از همه عالم و آدم، همین یک عباس را می آفرید، به مدال «فتبارک الله احسن الخالقین» ش می بالید.

...وقتی نمی توانم نرفتنت را بخواهم، ناگزیرم به رفتن ترغیبت کنم، تا پیش خدای عشق روسپید بمانم؛ خدایی که قرار است فقط خودش برایم بماند.

اگر برای وداع هم آمده ای، من با تو یکی ـ دردانه خدا ! ـ تاب وداع ندارم.

می بینمت که مشک آب را به دست راست گرفته ای و شمشیر را در دست چپ، یعنی که قصد جنگ نداری.

با خودت می اندیشی؛ اما دشمن که الفبای مروت را نمی داند، اگر این دست مشک دار را ببرد؟! و با خودت زمزمه می کنی؛ بریده باد این دست، در مقابل جمال یوسف من! و این شعر در ذهنت نقش می بندد که :

والله ان قطعتموا یمینی

انی احامی ابدا عن دینی

و عن امام صادق الیقین

نجل النبی الطاهر الأمین

« به خدا سوگند که اگر دست راستم را قطع کنید/ هماره پشتیبان دینم خواهم بود/ و حمایتگر امام صادق الیقینم/ که فرزند پیامبر پاکیزه امین است.»

چه حال خوشی داری با این ترنمی که برای حسینت پیدا می کنی... که ناگهان سایه ای از پشت نخلها بیرون می جهد و غفلتا دست راست تو را قطع می کند.

اما این که تو داری غفلت نیست، عین حضور است. تو فقط حسین را قرار است ببینی که می بینی، دیگران چه جای دیدن دارند؟!

تو حتی وقتی که در شریعه، به آب نگاه می کنی، به جای خودت، تمثال حسین را می بینی و چه خرسند و سبکبال از کناره فرات برمی خیزی. نه فقط از اینکه آب هم آینه دار حسین توست، بل از اینکه به مقام فناء رسیده ای و در خودت هیچ از خودت نمانده است و تمامی حسین شده است.

پس این که تو داری غفلت نیست، عین حضور است. دلت را پرداخته ای برای همین امروز.

مشک را به دست چپت می گیری و با خودت می اندیشی؛ دست چپ اگر بگیرند، مشک ـ این رسالت من ـ چه خواهد شد؟

و پیش از آنکه به یاد لب و دندانت بیفتی، شمشیر ناجوانمردی، خیال تو را به واقعیت پیوند می زند و تو با خودت زمزمه می کنی :

یا نفس لا تخشی من الکفار

و ابشری برحمة الجبار

مع النبی السید المختار

قد قطعوا ببغیهم یساری

فاصلهم یا رب حر النار

«ای نفس! نترس از کفار/ و بشارت بادت رحمت خداوند جبار/ همراهی با پیامبر مختار/ آنان به مکر و حیله دست چپت را قطع کردند/ پس خداوندا ! داغی آتش جهنم را به ایشان بچشان.»

مشک را به دندان می گیری و به نگاه سکینه فکر می کنی...

عباس جان! من که این صحنه های نیامده را پیش چشم دارم، توان وداع با تو را ندارم.

من تماما به لحظه ای فکر می کنم که تو هر چیز، حتی آب را می دهی تا آبرویت پیش سکینه محفوظ بماند. به لحظه ای که تو در پرهیز از تلاقی نگاه سکینه، چشمهایت را به حسین می بخشی.

جانم فدای اشکهای تو !

گریه نکن عباس من! دشمن نباید چشمهای تو را اشکبار ببیند.

میان تو و سکینه فراقی نیست. سکینه از هم اکنون در آغوش رسول الله است. چشم انتظار تو.

اول کسی که در آنجا به پیشواز تو می آید، سکینه است، سکینه فقط جسمش اینجاست.

آنچنان در ذات خدا غرق شده است که تمام وجودش را پیش فرستاده است.

تو آنجا بی سکینه نمی مانی، عموی وفادار!

من؟!

به من نیندیش عباس من! اندیشه من پای رفتنت را سست نکند.

تا وقتی خدا هست، تحمل همه چیز ممکن است. و همیشه خدا هست. خدا همینجاست که من ایستاده ام.

برو آرام جانم! برو قرار دلم!

من از هم اکنون باید به تسلای حسین برخیزم! غم برادری چون تو، پشت حسین را می شکند.

جانم فدای این دو برادر !

* سید مهدی شجاعی ، آفتاب در حجاب